Po co nam inteligencja emocjonalna i czy warto ją rozwijać? – część 1

Najogólniej inteligencję emocjonalną zdefiniować można jako zbiór zdolności lub cech, które umożliwiają  uwzględnianie informacji emocjonalnych w procesie rozumowania i rozwiązywania problemów. Ludzie uzyskujący wysokie wyniki w testach inteligencji emocjonalnej deklarują relatywnie większą satysfakcję z życia, powodzenie w relacjach interpersonalnych i ciepło rodzicielskie, częściej angażują się w czynności dążące do poprawy lub utrwalenia dobrego nastroju, a także bardziej przystosowawczo reagują na negatywne zdarzenia  (Ciarrochi, Chan, Caputi i Roberts, 2001). Rzadziej również stosują przemoc, rzadziej palą papierosy i mają kłopoty z narkotykami oraz lepiej radzą sobie ze stresem niż osoby o niskim jej poziomie (za: Mayer, Salovey i Caruso, 2004). Inteligencja emocjonalna pomaga osobom w ustanawianiu i podtrzymywaniu relacji osobistych i zawodowych, ponieważ związana jest z szybszym spostrzeganiem i lepszym rozumieniem emocji zarówno własnych, jak i innych ludzi oraz zachowywaniem się zgodnie z tą wiedzą. Ponadto przyczynia się ona do osiągania dobrych wyników w szkole i pracy, dając siłę do radzenia sobie z życiowymi wyzwaniami (Grewal i Salovey, 2005; Mayer i in., 2004). Motywacyjny aspekt inteligencji emocjonalnej wpływa także na umiejętność odraczania gratyfikacji i skuteczne dążenie do wyznaczanych sobie celów (Salovey, Bedell, Detweiler i Mayer, 2005). Podsumowując: osoba inteligentna emocjonalnie jest ogólnie zadowolona z życia i relacji społecznych, daje sobie dobrze radę z problemami dnia codziennego i z optymizmem patrzy w przyszłość. Można zatem śmiało stwierdzić, że wsparcie służące rozwojowi inteligencji emocjonalnej u dzieci jest bardzo istotne z punktu widzenia budowania ich satysfakcji z życia.

Badania pokazują, że wzrost inteligencji emocjonalnej następuje wraz z wiekiem, jednak na jej rozwój niebagatelny wpływ ma środowisko rodzinne i szkolne. Emocjonalne zdolności dziecka kształtują się na bazie relacji z rodzicami. Dzięki bliskiemu i pełnemu troski związkowi z opiekunami uczy się ono spostrzegać, nazywać, interpretować i regulować własne emocje oraz wiązać je z określonymi sytuacjami społecznymi. Te doświadczenia z okresu dzieciństwa są uwewnętrzniane jako wzory reagowania i funkcjonowania człowieka, a następnie powielane w dorosłości (Maruszewski i Ścigała, 1998). Także poprzez edukację szkolną dzięki możliwości kontaktu z literaturą, sztuką, muzyką czy teatrem oraz kształtowania systemu wartości,  pobudzana może być emocjonalność młodych osób i pogłębiana ich świadomość inteligencji emocjonalnej (Mayer i Salovey, 1999). Osoby, które potrafią nazywać swoje stany emocjonalne, łatwiej je kontrolują, a także rozumieją uczucia innych ludzi. Zarówno w domu, jak i w szkole należy zatem pamiętać o wadze dojrzałości emocjonalnej w ogólnym rozwoju dziecka i osiąganiu przez niego sukcesów. Co konkretnie w takim razie mogą robić rodzice i nauczyciele, aby rozwijać inteligencję emocjonalną u dzieci? O tym już w kolejnym artykule

Aneta Jendrzejczak- Fabisiak

Psycholog Polsko-Angielskiej Szkoły Podstawowej i Dwujęzycznego Gimnazjum MENTIS

Szkoła fotografie designed by Freepik

 
  • Zapisz się na newsletter

    Jeśli chcesz otrzymywać więcej ciekawych i wartościowych materiałów, zapisz się na Newsletter!
  • Pobierz bezpłatny ebook

    Kontynuując korzystanie z witryny, zgadzasz się na stosowanie plików cookie. Więcej infomacji

    Ustawienia plików cookie na tej stronie są ustawione na „zezwalanie na pliki cookie”, aby zapewnić najlepszą możliwą jakość przeglądania. Jeśli nadal będziesz korzystać z tej witryny bez zmiany ustawień plików cookie lub klikniesz „Akceptuję” poniżej, wyrażasz na to zgodę.

    Close